Fikir şəraiti tikir!

Erkin Qədirli

Fikir etdim. Sinirləndim.
Nəmə lazım? Əsəbləşdim.
Dedim: “Gərək olsun o “it” ,
Zati-aliləri – ŞƏRAIT!”

Sözün ilk hecası ‘şər’ olması
Məni yaman düşündürdü.
Amma dayan! Nəcə olur?
Fikir şəraitdən doğur?

Bəs şərait haqda fikir,
Mənə, onda, hardan gəlir?
Şəraitin də var şərti?
Şərtin də öz şəraiti?

Belə də iş olar? Bəsti!!!
Atıram daş mən o itə,
Hansı ki, şər atır mənə,
Deyir ki, guya mən onsuz,

Fikir doğa bilmərəm. Mən sonsuz???
Şəraitin şər olması mənə məlumdur.
Düşüncənin ondan nə faydası? Fikir məzlumdur?
Yox, mən düşünmürəm belə.

Şəraiti “belə-belə” edirəm hər düşüncəmlə.
Belkə mənim şəraitim düşüncəmin törəməsidir?
Hə-ə, deyəsən düz tapdım. Tapdığımın bünövrəsi –
Düşüncəmin istəməsidir!

Istəsə düşərəm, istəsə qalxaram.
Istəsə aşaram, istəsə çaşaram.
Səhv etməsəm özüm, bilərəm.
Etsəm – üzr dilərəm.

Vacib olan istəməyimdir!
Istək özü bir əməyimdir.
Elə bilirsiniz istək asandır?
Istə görüm! Seçim kalandır:

Sağa-sola, ora-bura,
Ona-buna, gorbagora.
Hərə çəkir bir tərəfə.
Tərəf də, sanki mərəfə.
Elə ki, bürüdü, olursan “xənifə”.

Düşünün, ey soydaşlarım!
Daşı soyan sirdaşlarım.
Sirri daşan yoldaşlarım.
Yoldan çaşan qaqaşlarım.
Bacılarım, qardaşlarım!
Şəraitdən əvvəl – FIKIR’dir!
Fikir şəraiti tikir!